Święto oświaty i szkolnictwa wyższego ustanowione zostało 27 kwietnia 1972 roku, natomiast ustawą – Karta praw i obowiązków nauczyciela określone zostało jako Dzień Nauczyciela, a od 1982 roku obchodzone jako Dzień Edukacji Narodowej.

Upamiętnia ono rocznicę powstania Komisji Edukacji Narodowej, która została utworzona z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i zrealizowana przez Sejm Rozbiorowy w dniu 14 października 1773 roku. Potocznie dzień ten zwany jest Dniem Nauczyciela.

Historia Dnia Nauczyciela w Polsce ma swoje początki w 1957 roku. Podczas Światowej Konferencji Nauczycielskiej w Warszawie ustalono, że dzień 20 listopada będzie Międzynarodowym Dniem Karty Nauczyciela i świętem nauczycieli. Konferencja została zorganizowana przez Związek Nauczycielstwa Polskiego. Ustawa z dnia 27 kwietnia 1972 roku, zwana Kartą praw i obowiązków nauczyciela, wprowadziła Dzień Nauczyciela obchodzony w rocznicę powołania Komisji Edukacji Narodowej. W 1982 roku Kartę praw i obowiązków nauczyciela zastąpiła Karta Nauczyciela, zmieniając nazwę święta na Dzień Edukacji Narodowej oraz wprowadzając przepis: Dzień ten uznaje się za święto wszystkich pracowników oświaty.

Dzień Nauczyciela obchodzi większość państw na świecie w różnych miesiącach: we wrześniu, listopadzie, marcu czy maju.

Natomiast Światowy Dzień Nauczyciela (World Teacher’s Day) pod patronatem UNESCO obchodzony jest 5 października. Dzień ten proklamowany został w 1994 r. na pamiątkę podpisania w 1966 r. „Rekomendacji w sprawie statusu nauczyciela” opracowanej przez UNESCO i Międzynarodową Organizację Pracy. W Polsce obchodzony jest od 1997 roku przez nauczycieli reprezentujących sektor nauki i szkolnictwa wyższego.

Najcenniejszym i najtrwalszym podarunkiem jaki można dać dziecku jest wykształcenie.